Dag 117 - Waar gaat het eigenlijk over?


Vandaag gaan we weer een excursie doen, we zijn benieuwd of er nog meer mensen meegaan en wat voor busje het is. Onze chauffeur zou Raul zijn. Op een gegeven moment worden we opgehaald door een taxichauffeur en we stappen in. We zijn nog van mening dat we zo in een busje worden gezet waar Raul is. Maar niets is minder waar, deze taxi gaat ons rondrijden, de bank is doorgezakt en de vering is ook niet best. Ik zit echt niet lekker. Erwin zit voorin en ik met de kinderen achterin.
		Hij probeert ons het een en ander uit te leggen maar hij spreekt niet 1 woord Engels, wij met onze geringe Spaanse woordenschat redden het ook niet om uit te leggen dat dit niet werkt.
Ondertussen gaan we verder op pad en hij probeert zo goed als hij kan iets te vertellen. We stoppen ergens waar we wat gaan drinken, het is de bedoeling dat we een mijn in gaan. Ik had ergens gelezen dat dit niet aan te raden was voor kinderen onder de 5 jaar dus wij hebben duidelijk gemaakt dat we dit niet gaan doen. Ook proberen we te vertellen dat we Raul hadden verwacht en dat we sowieso iets anders hadden verwacht.
		Hij snapt ons en hij gooit t over een andere boeg, hij rijdt ons langs verschillende bezienswaardigheden en probeert alles uit te leggen wat we zien. Grotendeels snappen we wat hij bedoelt.
We stappen regelmatig uit om ergens op te klimmen en wat van de omgeving te zien.
		Onze chauffeur heeft graag even een rookpauze.
Deze karretjes waren voor in een mijn, dit wordt al heel lang niet meer gebruikt. Loes is druk bezig om het karretje vooruit te krijgen wat haar uiteindelijk lukt.
		In de verte een wat snelstromend beekje.
Het weer is niet al te best en het voelt ook koud aan, niet zo lekker als gister dus.
		Hier was mijn Spaans niet goed genoeg, maar wel mooi hier. De chauffeur ziet onze fotocamera en verteld dat wij deze niet moeten laten zien als wij in Buenos Aires zijn, we hadden net verteld dat we daar ook naar toe gaan. We nemen dit advies ter harte want we willen geen risico lopen dat ons daar wat gebeurd zoals diefstal.
Er zijn een heleboel kleine denneappels.
		Er stonden wat kooplui die hun waar aanbiedden, wat mutsen en kettingen. We lopen verder riching een kantine (zag er niet uit!) een pizza eten en we trakteren de chauffeur ook op een pizza.
Kleine waterval uitgelicht.
		Uiteindelijk komen we langs dit hotel, Potrero de los funes, waar we eerst heen wilden. Dit hotel ligt echt buiten de stad en je hebt constant een taxi nodig als je ergens wilt komen. Het is een statig hotel maar wel eentje waar de Argentijn trots op is. hier zijn wat prominente gasten geweest die in de Lobby prijken op meerdere foto's. We gaan hier uiteraard ook even een kijkje nemen. Hierna worden we teruggereden naar ons eigen hotel waar we onze chauffeur bedanken en een fooi geven.
We trekken ons even terug op de kamer om dit allemaal te verwerken, na onze rustpauze gaan we naar een restaurant die naast het hotel is, hier lopen we elke dag langs en het is er altijd druk. Vanavond lijkt in eerste instantie niet zo te zijn maar we merken op dat het nog vroeg is. Niet veel later stroomt het vol en wij zijn blij dat we zo vroeg waren en een plekje hebben. We bestellen weer een stukje vlees en wijn en cola voor de kinderen. Erwin, Loes en ik eten zeer smakelijk van dit allemaal maar Bram vertikt het. Op het moment dat wij klaar zijn en de ober komt onze borden weghalen begint Bram als een bezetene te eten! Alles propt hij achter elkaar in zijn mond! Het is geen gezicht en ook niet zo handig want nu kan hij niets meer. De ober begrijpt de hint en laat ons even met rust. Uiteindelijk is Bram zijn bord en mond leeg en gaan we met een verzadigs gevoel naar onze kamer om de oogjes te sluiten.