Dag 94 - Villarrica - Ahh joh, stap maar in, er kan nog vééél meer bij


		Vandaag gaan we Villarrica bezoeken en de huurauto daar inleveren. Ik ben blij dat we er van af zijn want het was een vreselijk ding. Er was alleen een voorbank die amper te stellen was. Waar de bestuurder zit was de vering niet meer in orde waardoor je helemaal scheef zakte. Echt een crime. Maar goed. Nati vertelde ons dat er elk half uur een bus naar Panguipulli ging dus dat moet een eitje worden. We gaan binnendoor via een zandweggetje, we hebben tenslotte een 4WD gehuurd. Op de zandweg is de foto gemaakt inclusief varkens die daar scharrelden.
We komen net na twaalfen aan bij de autoverhuur maar die gaan pas weer om drie uur open. Hebben we mooi de tijd om Villarrica te verkennen. Toen we de auto volgooiden met brandstof vroeg de pompbediende waar we vandaan kwamen. Nou, Holland kende hij wel. Althans het Nederlands elftal. Voetbal is erg belangrijk hier. Van de autoverhuur lopen we naar het busstation, een paar honderd meter. Bus naar Panguipulli?? Nee, hoor niet hiervandaan. Er zijn verscheidene vervoerders dus je moet ze allemaal af.
		Het enige dat men ons wist te vertellen is dat we eerst maar naar Lican Ray moesten gaan en vandaar verder. We nemen bij een restaurant van een hotel een kop koffie en een frietjes. Als de bestelling komt krijgen we kopjes, een thermoskan èn..... een paar zakjes instant koffie. Dat hebben we nog nooit eerder meegemaakt. De frietjes waren eigenlijk nog niet gaar. Lachen en weer doorgaan. Het was te drinken. De pepsi van de kinderen was ook oké. We sjokken nog een paar straatjes af en gaan naar de autoverhuur om de papierhandel af te wikkelen.
Onderweg zien we een hond zich onder een hek doorwurmen naar een tuin van iemand. Nou, daar kreeg die heel erg snel spijt van. Het monster van de eigenaar greep hem en we zagen stukken oor gaan en op een gegeven moment dachten we dat de indringer het zou afleggen. De eigenaar werd ingeseind en probeert zijn hond van de indringer af te krijgen. Dat lukt niet echt. Hij nam een flinke stok en sloeg op zijn hond maar de stok brak. Na een flinke waterslang er op liet de pitbull even los en kon de ongenode gast ontglippen.....op het nippertje. Pfffjoei.
		Uiteindelijk hebben we in Villarrica geen foto's gemaakt en zijn de foto's die je ziet van Lican Ray. Daar kwamen we aan na een rommelige tocht. De bus stopte werkelijk bij elke zijstraat leek het. Hij stopte zelfs omdat een van de passagiers blijkbaar erg nodig moest. Moet je bij een nederlandse chauffeur proberen. We hadden in Lican Ray ook geen flauw idee waar we er uit moesten. Bij iets dat leek op een busstation zijn we er uit gegaan. Panguipulli? Nee dan moeten we aan de andere kant van het plein zijn.
Wij daar naar toe. Een oude baas liep met ons mee, hij moest toch die kant op. De bus ging pas over een uur. Het was de laatste die dag dus we hadden mazzel. Wat zei Nati ook al weer: Elk half uur? À la, we gaan het in ieder geval redden vandaag. We lopen wat rond in Lican Ray en daar zijn de foto's van. We internetten nog even. Heel kort want het was een oeroude PC met een scherm dat al 10 jaar geleden vervangen had moeten worden. In de wachtruimte bij de bus wordt Bram weer enorm bewonderd om zijn rode haar door de vrouwen daar.
		Iemand roept iets en iedereen stuift werkelijk naar buiten. Dat snappen we al snel als we het busje zien. Hier passen we nooit in. Ik moet Loes op schoot nemen en Aline Bram. Er moeten een aantal mensen al staan hoewel daar eigenlijk geen plek voor is. Wat schetst onze verbazing als het busje nog een keer of vijf stopt om nog meer mensen in te laden. Dit is absoluut onverantwoord. Het busje biedt plaats aan 10 man max en er zitten naar schatting nu 25 in. Weer een ervaring rijker denk ik dan maar. We komen prima ongeschonden aan in Panguipulli.
We hadden met Nati afgesproken dat zij voor ons zou gaan koken. We hadden haar al gebeld dat het ietsjes later zou worden. We rennen nog even langs de supermarkt voor het ontbijt en nemen de taxi naar het huisje. Nati staat al klaar om ons te helpen de honden van het lijf te houden. We gaan naar binnen en Nati heeft binnen de kortste keren het eten klaar gemaakt. Een heerlijk bord spaghetti.
		Ze eet zelf niet mee omdat ze altijd tussen de middag eet. Ze is zo snel dat ze het toetje óók al heeft gemaakt. Hmmm, zoiets zouden we thuis moeten hebben. Als we het over onze ervaringen hebben met een Braziliaanse au pair vraagt ze aardig geïnteresseerd door. Wellicht iets om verder te onderzoeken. Ze veteld dat er veel beroemde Chileense nannies zijn. Ook Madonna heeft er een!?
De kinderen eten prima en het is gezellig in huis. De Chileense rode wijn is helemaal top. We kunnen er echt van genieten. Bram eet zijn toeje helemaal op en neemt een deel van Loes haar toetje er nog bij. Nati heeft een heerlijke flan gemaakt.
		De laatste avond in het huisje. Altijd weer zo'n moment om terug te kijken en vol verwachting af te vragen wat morgen gaat brengen. We moeten nog het een en ander pakken voor de tocht morgen.
Loes en Bram liggen in hun kamertje. Origineel is dat juist de master bedroom. Aangezien het voor Bram wel gevaarlijk is boven is dat omgedraaid. Dat is eigenlijk wel prima voor ons want het is boven veel warmer dan beneden. De niños slapen prima als het wat frisser is.
		Bram is nog een tijdje aan het geiten voordat het helemaal stil is.