|
De steward komt nog een paar keer langs en begrijpt nu ook niets meer van onze stoelendans. Zowel Loes als ik zitten op een plek waar we volgens de administratie niet zitten. Uiteindelijk blijkt de man die zoek was bij de piloot te zitten. We hebben de reden niet kunnen achterhalen. Vanuit de situatie dat ik eigenlijk alleen zou moeten zitten hebben Loes en ik nu 3 stoelen voor ons tweeën. Aline probeerde verder nog te communiceren met de Chileen die naast haar zat. Er was geen taal die ze allebei begrepen dus ging dat met handen en voeten en een boekje. In ieder geval was duidelijk dat hij totaal niet begreep wat wij in godsnaam in Panguipulli te zoeken hadden. En eigenlijk wisten wij dat ook niet zo heel goed. We zijn af gegaan op gevoel en inschatting. We gaan het beleven.
Op het vliegveld van Santiago volgen we de meute naar de bagage claim. Ergens hebben we de verkeerde meute opgepakt want we horen ineens omroepen dat we bij band 5 moeten staan en we stonden bij 2. Als we bij de juiste band aankomen zie ik onze bagage al weer in een gat verdwijnen. Twee tassen kan ik al pakken de rest moest weer een rondje maken. Een man ziet onze bagage en spreekt ons aan. Hij heeft een busje voor ons en kan ons naar de stad brengen. Wij worden het eens over de prijs. Ik begrijp dat ik vast te veel betaal maar zie de waarde in van het feit dat wij niet meer hoeven te zoeken. Hij helpt ook mee rijden etc. Hij belt zijn partner en het busje stopt voor onze neus. Ze laden onze spullen in en we zijn op weg. De eigenaar van het huisje in Panguipulli had voor ons een hotel besproken in de stad. De mannen van het busje hadden wel wat moeite om het in één keer te vinden maar dat lag aan hun. Ze hadden ook geen kaart. Eenmaal bij het hotel konden we op adem komen nadat we alle spullen in de kamer hadden. Het hotel stelt niet vreselijk veel voor maar het ligt in een leuke straat, Paris, vlak achter het centrum naast véééél duurdere hotels.
We moeten nog even eten en besluiten het centrum in te gaan. Nou, dat was even wennen. We schrokken ons wild van de hoeveelheid loslopende honden die het een sport maakten om de auto’s aan te vallen die voorbij kwamen. Even voor het beeld: We zijn in Nederland door de GG&GD ernstig gewaarschuwd voor contact met honden in Zuid Amerika omdat hier hondsdolheid voorkomt. Een beet zou voor Loes of Bram vrijwel zeker fataal zijn. Een aantal keren zijn we domweg omgelopen om weer een groep van die wilde honden te vermijden. Dat voelt niet goed. Toen we eenmaal in de hoofd winkelstraat kwamen werd het beter. Minder honden en veel meer mensen. We vonden aan het plein … een pizzaria die ons wel wat leek. Marco Polo genaamd. De pizza’s waren veel te groot en zeer ruim belegd. De helft hebben we laten liggen maar het smaakte uitstekend. Op de terugweg hebben we in een supermarkt nog het een en ander ingeslagen en zijn maar lekker gaan slapen. We waren toch wel erg moe met z’n allen. | 
