Dag 105 - Parque Nacional Nahuel Huapi - Bram de bouwer banjert door het Bambibos


We staan op tijd op, ik loop naar de overkant naar een supermarkt om wat broodjes en vleeswaar te halen. Als we dit op hebben gaan we naar het centrum waar we de bus in kunnen om te gaan op excursie. Op meerdere plekken stoppen we om mensen in te laten stappen en uiteindelijk gaan we richting de boot.
		Onderweg zien we Llau Llau, een hotel gebouwd in 1940 en waar prominente gasten hebben verbleven. Nu is de standaard kamer rond de $ 255,- per nacht en de duurste en grootste suite met alles er op en er aan $ 3000,- per nacht. Tja, je zal maar niet weten wat je met je geld moet doen... Maar wel een leuke plek hoor, boven op een heuvel tussen Lake Nahuel Huapi en Lake Moreno met als achtergrond Mt. López.
We zijn inmiddels aan boord van de boot en we blijken niet de enige buitenlanders te zijn. Er wordt het een en ander in het Spaans verteld en vervolgens het praatje in het Engels. We raken aan de praat met een stel dat uit Cape Town komt in Zuid-Afrika. Zij zijn daar een aantal jaar geleden naar toe geëmigreerd. Zij komen oorspronkelijk uit Engeland. Zij gaan hier vaker naar toe en geven ook wat goede winkeltips. Leren jassen en schoenen en tassen zijn hier erg goed wordt ons verteld, dus wie weet.
		Onderweg zien we wat meeuwen langs vliegen, altijd interessant natuurlijk om mensen op een boot te zien.
Misschien valt er hier wel wat lekkers te halen.....
		Velen volgens ons en Erwin schiet er op los (met de camera natuurlijk).
Wat blijkt nu, dit is natuurlijk ook een onderdeel van de excursie geworden, meeuwen willen altijd wel eten en 1 van de excursieleiders houdt een kaakje vast die een meeuw dan uit zijn handen grist. En elke dag gan er wel een paar boten, dus die meeuwen snappen dat heel goed en zijn ook flink verwend.
		Het is wel gaaf om zo'n meeuw van dichtbij te zien zonder dat ie wat op je hoofd deponeerd. Dat is natuurlijk altijd een risico maar ze vliegen netjes naast de boot.
Hier wordt t koekje uitgestoken en snel weggekaapt.
		Het is wel bijzonder dat er hier meeuwen zijn omdat we ver van de oceaan zijn en op een grote hoogte. Het soort is de "Kelp Gul" en zijn normaal alleen bij zee te vinden, ze zijn best aardig in maat: 56 cm en spanwijdte is 128 cm.
We zijn op het Victoria eiland aangekomen en we worden verdeeld in 2 groepen, Engelstalig en niet Engelstalig. De ene wandeling duurt wat langer en wij gaan voor de kortere waar ook de Engelstalige reisleider mee gaat. Er wordt rekening met ons gehouden omdat we met kleine kinderen zijn. Het is koud en we kleden ons goed aan.
		Op dit eiland groeien heel veel soorten bomen die nergens anders voorkomen. Er wordt veel uitgelegd onderweg en er wordt steeds stilgestaan om wat exemplaren te bekijken. Het is heerlijk vertoeven in het bos waar we tussendoor lekker kunnen rondrennen. aangezien we uit Europa komen en met kleine kinderen zijn worden we bijna als bezienswaardigheid gezien.
Bram is onze grote wegloper en wordt ook de hele tijd als schattig bestempeld. Wij rennen er weer achteraan.
		We komen bij een oude nederzetting aan, wat nu helemaal leegstaat. Oude gebruiksvoorwerpen staan overal waarvan de tand des tijds heeft toegeslagen.
Het eiland is een paar eeuwen geleden door Europeanen ontdekt en er is hier een nederzetting geweest. Men heeft hier ook o.a. zwijnen mee naar toe genomen wat de inheemse vegetatie en dieren geen goed heeft gedaan.
		Een oude waterpomp.
Het huis is in het klein nagemaakt en diende als voederhuisje voor vogels.
		Uitzicht vanaf het eiland op Lake Nahuel Huapi. We gaan hier nog een hapje eten in een restaurant vlak bij de aanlegsteiger. Als de bediening merkt dat we niet van "daar" komen wil ze weten uit welk land we wel komen. nadat we dat zeggen gaat het al gauw over Maxima, wel fijn om een Argentijnse in Nederland te hebben wonen die hier erg bekend is. Er is trouwens een receptie aan de gang in een grotere zaal en wij blijven met nog wat anderen bij het buffet zitten.
Onze catamaran ligt klaar om verder te gaan. We gaan naar het schiereiland Quetrihué, waar we een ander bos gaan treffen. De bomen die we daar treffen zijn ook hier al op het eiland te zien maar daar is het enorm!
		Het bos van myrtles, of zoals wij het horen: het Bambibos. Het heeft deze naam gekregen vanwege de rood-bruine kleur en witte vlekken.
Het is een beetje sprookjesachtig om te zien. Er wordt verteld dat deze bomen heel erg langzaam groeien en al heel oud zijn. Er zijn paden aangelegd waar niet van afgeweken mag worden. Door de komst van toeristen is er al veel beschadigd. Als eenmaal ook de wortels beschadigd zijn, herstelt zich dat niet meer.
		Even een familie kiekje tussen de mooie Bambibomen.
Ze hebben ook mooie vormen.
		Er is ook een huisje gemaakt van dit hout maar ik kan me voorstellen dat ze dat niet meer doen.
We moeten weer op de boot die ons terugbrengt naar het "vaste" land. Iedereen wordt weer afgezet en wij worden zoals afgesproken in het centrum gedropt. We winkelen nog wat. Het is lekker koud en het wordt al donker, er is verlichting op straat wat het erg gezellig maakt. We komen in een winkel waar ze poncho's, hoeden, wol en andere snuisterijen verkoopt. Ik zie hier dat de verkoopsters allemaal (ook in andere winkels) breien. Enkele dames die langskomen om even met de verkoopsters te praten hebben allemaal breiwerk in hun tas. Het lijkt hier enorm populair!
We kopen nog een mooie leren hoed voor Erwin en gaan lekker eten. We hebben gelezen over "Weiss" , van originge een Oostenrijker,en gaan daar naar binnen. Het ziet er luxe uit en we denken dat het duur is, al gauw blijkt dat het wel mee valt. We zien op de menu kaart overheerlijke dingen staan en kunnen niet kiezen. De kinderen nemen een entrecote, wat amper op de borden past. Wij gaan voor wild, everzwijn en hert, wat zo ontzettend lekker was! De eigenaar komt even langs, zo vaak ziet hij geen Europese gasten en we praten wat met elkaar. Dit restaurant is echt een aanrader! Na het eten nemen we een taxi naar ons appartement en vallen snel in slaap!