We komen maar moeilijk ons bed uit. We worden half 10 opgehaald dus we moeten wel. Op het programma staat een excursie naar het Nationale Park Lanin. Genoemd naar de vulkaan Lanin in het park. We hebben gisteren de afspraak gemaakt voor de excursie. Het is de bedoeling dat we naar het park gaan, met een boot varen en weer teruggebracht worden. Gaat de hele dag duren. We zijn de eerste die opgehaald worden en kunnen nog kiezen waar we willen zitten. Bram bij mij en Loes en Aline een bankje er achter.

Vanuit een paar meer afgelegen plekken worden mensen bij hun hotels opgepikt. Zo zien we nog wat van de rest van San Martin de los Andes. Dan gaat de vaart er in en crossen we naar Junin. We komen een vliegveldje tegen en een paar dorpjes. In Junin stoppen we bij een Mapuche kerk. Er wordt een en ander verteld over de achtergronden en de versmelting van culturen. Het is niet helemaal ons ding zo op de vroege ochtend.

Vervolgens worden we nog langs wat lokale volksnijverheid geleid in de hoop dat we wat uitgeven. We zien niets waar we ruimte voor zouden hebben om mee te nemen.

Naast de bestuurder zit een meisje uit Buenos Aires. Oefent voor reisleidster? Gelukkig spreekt ze engels en kan zo mooi een paar zaken voor ons vertalen zodat we het toch goed kunnen volgen.

Van geasfalteerd gaan we nu meer en meer over op hobbelpaden naarmate we dichter bij het Parque Lanin komen. Het is prachtig wat we daar aantreffen. De witte kegel van de vulkaan Lanin kunnen we al een tijdje bewonderen.

We stoppen op een bijzonder plekje. Wat een mooi uitzicht. En dat water is zoooo helder.

Met de verrekijker kunnen we de Forellen gewoon zien zwemmen. We besluiten dat we ook maar wat meer vis moeten gaan eten nu we begrijpen uit de uitleg dat we in hèt Walhalla van de "Trucha" (Forel) zijn.

Iedereen is even uit de bus geweest om de benen te strekken. Zo'n hobbelweg is een uitdaging voor de vering van de bus en het zitvlees van de inzittenden.

In Junin kregen we wat zaden van de Araucaria boom. Deze is bij ons beter bekend als de apebroodboom of kortweg apeboom. Hier worden deze bomen wel 1000 jaar oud en 40 meter hoog. Ik heb de pit uitgepakt en geproefd. Best wel te knagen. Niet super lekker of zo maar als je geen keus hebt kan je er prima van overleven lijkt me.

Van de stopplaats tot aan het restaurant zien we weer prachtige herfstkleuren afsteken tegen een helder blauwe hemel. Er wordt veel uitgelegd over wat we allemaal zien. De Mapuche indianen leven hier naast het boeren voornamelijk van het toerisme tegenwoordig.

We komen aan bij een overwacht luxe restaurant. Je verwacht dat zeker niet op zo'n plek. Maar er komen blijkbaar toch wel voldoende welgestelde gasten hier voorbij om dit mogelijk te maken.

Het middageten is erg belangrijk hier en we raken er zelfs een beetje aan gewend om ook tussen de middag gewoon warm te eten. We trekken er een wijntje bij open en vieren onze vrijheid.

Van het restaurant rijden we naar de boot. Het is eigenlijk maar een klein stukje en veel passgiers gaan lopen. Met Bram en Loes kiezen we er voor om maar mee te rijden. Onderweg komen we over een bruggetje en zien de rivier van de vulkaan komen zo het meer in.

Nadat de chauffeur e.e.a. had geregeld met kaartjes konden we de boot op. We gaan een tocht maken op Lago Huechulafquén. Vraag me niet om het uit te spreken. Zo boven het meer is het toch wel erg fris en we zitten beneden voor het grootste deel van de weg.

In het begin worden er veel wetenswaardigeheden met ons gedeeld. Een meisje uit Cordoba spreekt aardig engels en spijkerd ons bij met wat er allemaal wordt verteld over de vulkaan.

We zijn weer eens sprakeloos over het briljante uitzicht.

We varen langs kleine eilandjes van schijnbaar vulkanische oorsprong. Mijn Nikon spiegelreflex klikt er lustig op los. Dit is echt zo'n dag zoals we sinds Nieuw Zeeland volgens mij niet meer hebben gehad.

Steeds meer medeopvarenden wagen het om boven op de boot te gaan kijken om een ruimer uitzicht te hebben. De kiekjes komen dan meer tot hun recht.

Loes en Bram vermaken zich gewoon binnen. Dit is niet de plek om van boord te vallen zonder zwemervaring.

We komen bijna aan het einde van de boottocht. Er is een soort landtong gevormd van vulkanisch gesteente. Het aparte is dat de bomen die hier groeien niet erg groot worden. De reden is dat ze geen ruimte hebben om hun wortels goed kwijt te kunnen in het gesteente. Ze blijven dus klein alsof ze bonsai boompjes zijn.

Na het eindpunt, waarbij we nog even met de boot letterlijk door een gaatje kruipen waar twee meren elkaar ontmoeten, gaan rechtsomkeerd. De vaart gaat er in. We merken ineens hoe moe we toch alweer zijn van de lange rit en tocht.

Onze vriendelijke gids van de boot legt hier uit over de landtong met de bonsai boompjes. Goed te zien op de foto onderin rechts. We moeten wel een beetje om hem lachen. Hij loenst vreselijk en heeft een André van Duin mond. En dan maar ratelen in het Spaans....

Zo, we hebben weer vaste grond onder de voeten. Met een verrelijker kan je goed zien dat het ijs op de vulkaan enorm hoog is. Er zal regelmatig met een hoop herrie wat van af donderen.

We gaan weer de bus in en rijden nog een stukje verder tot aan het einde van het meer. Er staat daar een maf kerkje. Zoals je kan zien zijn er twee stijlen in verwerkt. Dit was een compromis van de grote groep met name oost europeese soldaten die hier gelegerd waren.

Eigenlijk moeten we onze geschiedenis kennis van Argentinië nog behoorlijk bijslijpen om alles te plaatsen en te begrijpen. De zon is al aardig aan de lage kant en het wordt tijd om de spullen bij elkaar te rapen en de terugweg in te slaan. Het is nog wel even tuffen en knikkebollen voordat we weer in San Martin zijn.

Deze Araucaria boom naderd de 1000 jaar. Dat moet je toch even op je laten inwerken zo'n getal. Eigenlijk net als de Kauri bomen in Nieuw Zeeland.

Als we in het hotel zijn proberen we het hotel om de hoek. We zijn de slechte bedden zat. Aline gaat met Loes de kamer inspecteren en ik wacht met Bram. Het is akkoord we kunnen er morgen in. We regelen ook nog een excursie voor overmorgen; La ruta de siete Lagos. We gaan voor de Trucha (Forel) in een heerlijk restaurant en verbazen ons over het super hoofdgerecht van € 5,--