Om een uur of zeven stappen er enkele mensen uit de bus. Ik weet niet precies waar we zijn en het maakt me ook niet uit eigenlijk. We hebben nog een paar uur voor de boeg als het goed is. Volgens de planning zouden we 10:10 aankomen. Ik val weer in slaap na een niet optimale nachtrust. We worden gewekt door de steward dat we over 5 minuten aankomen in Panguipulli. Ik snap het niet helemaal want het is vlak voor negen uur. Het blijkt dat de bus nog aardig wat tijd heeft weten in te halen ten opzichte van de bus die gisterenavond een half uur eerder vertrok. Maar goed, de gordijntjes gaan open en het is wel even schrikken wat we zien. Het weer is bijzonder slecht, het miezert en er hangt een beetje mist. Een rokerige omgeving met allemaal houten huisjes. De straten zijn gravel en hebben grote gaten hier en daar. Het stinkt naar verbrand hout. Naar later blijkt stookt men hier nog gewoon op hout. Tja, wij zijn natuurlijk zelf al opgegroeid met centrale verwarming en we moeten even wennen. Op zo’n reis als dit moet je je eigen normen en waarden gewoon even thuis laten en simpelweg nemen wat je voor je ziet en niet steeds vergelijken met wat je thuis gewend bent. Dat lukt ons overigens aardig goed. Alleen moeten we wel elke keer even “schakelen” en dat kost een halve dag gemiddeld. De bus is bij de busterminal aangekomen, we krijgen nog even een ontbijt pakket in de handen gedrukt. Als de bus helemaal tot stilstand is gekomen zijn wij nog erg druk met Loes en Bram überhaupt wakker te krijgen, laat staan aangekleed en klaar om uit te stappen. Het signaaltje dat we er bijna waren had wat ons betreft wel iets eerder mogen komen. Op een gegeven moment zijn we uitgeladen en staan we dan met onze berg bagage en twee koters in de regen op de aarde van Panguipulli.

Een aantal taxi chauffeurs bieden al hun diensten aan maar we komen er niet helemaal uit. De plaats waar we naar toe moeten heeft niet echt een adres. Er is ons verteld wat we moeten roepen maar het heeft tot nog toe geen succes. De taxi chauffeur en wij staan zo’n 5 minuten tegenover elkaar schouders op te halen. Als wij iets roepen kijkt hij ons vragend aan en mompelt iets in het spaans waar wij weer geen raad mee weten. Ik pak de laptop en laat de foto zien van het bord bij de afslag van het huisje wat we toe gemaild hebben gekregen. Dat helpt. Hij knikt bevestigend en we laden de boel in. Hij rijd ons ergens naartoe. Alleen de afslag die we uiteindelijk nemen komt niet overeen met de foto. Dat wil zeggen: niet helemaal. We gaan een vreselijke hobbelweg stijl omhoog waar de taxi niet echt op is berekend in mijn beleving. We rijden een erf op en er komen direct 3 honden aanstuiven. Nee hè. We herkennen het huisje niet direct van de foto’s die we hebben gezien en vermoeden dat de chauffeur er helemaal naast zit. We zouden opgewacht worden door Nati maar zien helemaal niemand. Er zitten sleutels in het slot dus dat zou toch wel eens voor ons kunnen zijn. De taxi chauffeur probeert de twee nummers te bellen die we hadden gekregen maar heeft geen succes. Ik moet zeggen dat hij amper goed kon lezen en een bril nodig had. Ik vermoed dat hij gewoon een verkeerd nummer intypte. Geeft niet het optimale gevoel een bijziende chauffeur. Maar goed. Ik loop naar het bijgebouwtje waar Nati woont als het goed is. Omdat we een uur eerder waren dan we hadden doorgegeven stond ze nog onder de douche. Ze kon me voldoende duidelijk maken dat we goed zaten. Gelukkig. We betalen de chauffeur en brengen onze bagage naar binnen. Later komt Nati zich voorstellen. Ze spreekt een beetje engels en er zijn woordenboeken in het huisje. Nederlands - Spaans en Spaans – Nederlands. Zo komen we er wel uit. Ze verteld dat de huur auto vandaag al wordt gebracht om 12 uur. Dit begrijpen we niet omdat we er vandaag zeker nog geen behoefte aan hebben en het was ook niet zo afgesproken. Enfin. We trekken ons even terug en laten de omgeving op ons inwerken. Het huisje is werkelijk prachtig. De dragende constructie is van boomstammen die niet te veel zijn aangepast. Alleen de bast is er af. Het uitzicht kan heel mooi zijn bij goed weer maar is nu alleen maar mist en regen.

De auto komt op tijd en we handelen het papierwerk af. De verhuurder belt met een vriend die Duits spreekt zodat wij kunnen informeren naar de bus naar Argentinië. We willen naar Bariloche. Dat betekent volgende week maandag héél vroeg de auto inleveren in Villarrica en dan op de bus. We spreken het zo af. We realiseerden ons toen nog niet zo goed dat Villarrica naar het noorden is terwijl Bariloche naar het zuiden is.

Later in de middag gaan we boodschappen doen en Nati rijd met ons mee. Ze laat ons een paar plekken in het dorp zien waar we waarschijnlijk nog behoefte aan gaan krijgen. We stoppen bij de grootste supermarkt en gaan uit elkaar. Wij doen onze boodschappen en gaan terug naar het huisje. Trekken een goede chileen open en leunen achterover bij de haard. Het is wel goed zo vandaag. Aline maakt een bord pasta en we gaan op tijd naar bed en slapen binnen no time.