Dag 87 - Orongo - Wel apart zo'n kratermeer


Het is mooi weer en we gaan weer naar Rano Raraku. Op elke mogelijk plek die we zien waar we in kunnen rijden gaan we van de weg en scheuren we naar de kust. Het waait hard en laten de golven wel zien. Wat een natuurgeweld! Het is zo gaaf! En zo mooi om te zien! Met een enorm gebulder storten de golven op de rotsen. Hier houden wij van!
		Op heel veel plekken is wel iets van platform met daarop een Moai of iets wat daar voor door moet gaan. Zo komen we ook bij dit gedrocht uit. Wie of wat dat moet voorstellen weten we niet.
En opnieuw een paar kilometer verder rijden we naar de kust over een zeer hobbelige "weg" om wat golven te spotten van dichtbij. Niet echt om in te zwemmen.
		Een Moai met op de achtergrond Rano Raraku.
De 15 Moai's op een rij. En één van de vele paarden hier.
		Het hoofddeksel is van een ander gesteente gemaakt.
Zo heerlijk rustig, bijna geen andere toerist. Dat is echt lekker. Uitzicht vanaf Rano Raraku.
		De Moai's werden hier uitgehakt. Met veel precisiewerk zijn ze hier met een vuursteen uit de rotsen gehaald.
Hier gewoon in de natuur: bijen. Geen kastje maar gewoon lekker bij elkaar en een mooie honingraat maken.
		We zijn weer een stuk gaan rijden en aan de onderkant van de landingsbaan is een pad (waarvan we eerst dachten dat we niet verder mochten vanwege de slagbomen) waar we bij een andere heilige plek komen. Hier is de "Messenger stone". Hier werd een boodschap neergelegd voor de overledene.
Het is heel knap gedaan om de stenen precies passend te maken als je bedenkt welk gereedschap ze hadden.
		We gaan verder richting Orongo, bij de vulkaan Rano Kau. Hier (foto)is het einde van de landingsbaan.
De kaarten hier zijn net als op Tahiti niet echt goed. Waar je op de ene kaart wel mag rijden staat op de andere kaart een groot kruis doorheen. Deze weg gaat langs de landingsbaan en stond niet op elke kaart even goed. Het kostte even voordat we de juiste weg hadden. Het is heel smal en we krijgen gelukkig geen tegenliggers. We houden de ramen gesloten anders krijgen we alle plantjes binnen.
		We zijn boven bij de vulkaan Rano Kau. Bij een uitzichtpunt maken we wat foto's. We rijden door naar de ingang van het park om een wandeling te gaan maken. Gisteren hadden we kaartjes gekocht maar omdat het weer niet helemaal mee zat (te veel bewolking) zijn we niet gegaan en de gok genomen om vandaag dit te gaan bekijken. We hebben geluk want het weer is goed. Als het te hard waait mag je hier niet komen want dan wordt het te gevaarlijk.
Het lijkt of er in het kratermeer grassen groeien maar we weten het niet zeker. De krater heeft een diameter van ongeveer 1 kilometer. Je mag hier niet naar beneden want het is te gevaarlijk. Toevallig weten we dat er iemand in het dorp is die wel naar beneden gaat om bepaalde kruiden te plukken. Ze schijnen geneeskrachtig te zijn. Ze geeft haar geheim niet prijs.
		Erwin en ik gaan om de beurt de wandeling doen. Het stuk is aan het einde van de vulkaan en met een enorme afgrond naar beneden de zee in. We vinden het te gevaarlijk voor de kinderen. Erwin gaat om foto's te maken en ik om te filmen. Het is heel indrukwekkend om te zien. Er werd een vroeger een "wedstrijd" gehouden wie een echte krijger was. In deze stenen huisjes verbleven zij.
De 3 kleine eilandjes voor de kust zijn heel belangrijk. In het verleden gingen jonge mannen vanaf dit punt naar beneden om naar de eilandjes te gaan. Alleen de tocht naar beneden is al een enorme uitdaging.
		Hier zijn veel petroglieven gevonden met afbeeldingen van onder andere vogels.
Ik keer als laatste terug van de wandeling en we parkeren de auto bij het hotel. We gaan als het donker is naar het centrum om lekker een hapje te eten. Hadden we al verteld dat het eten heerlijk is?! Wij vinden het voor zo'n afgelegen eiland niet overdreven duur. Ook in de supermarkt kan je heel veel krijgen. Het is zo anders dan Tahiti. De sfeer is heel goed hier, misschien de inbreng van de Chilenen.