Dag 17 - Lake Tekapo en Pukaki - Als je hier niet van onder de indruk raakt....


		We vertrekken uit Failie met wat ochtend bewolking die vrij dun is en lijkt op te lossen. Als we wat verder komen wordt het mooier en mooier. Het is een zaterdag en de Kiwi's staan er om bekend erg sportief te zijn. Daar zijn we nu dus getuige van. Grote groepen wielrenners komen we tegen op weg naar Mount Cook National Park.
We zien de eerste besneeuwde toppen. Het is heerlijk weer en we zijn al onder de indruk. In een foto is het niet te vatten wat voor gevoel het oproept. Na alle heuvels die we opklommen zitten we nu in het MacKenzie basin wat een heel wijds beeld oplevert.
		Vanuit de wat grotere steden zijn er veel georganisseerde bustochten naar de standaard kiwi attracties. Sommige zijn vele uren onderweg over wat hier voor een highway doorgaat. Iets wat bij ons een redelijke B-weg zou zijn.
We komen aan bij Lake Tekapo en zijn getroffen door de fel blauwe, bijna turqoise kleur van het water. We schieten een gravelroad in om wat dichter bij het water te komen.
		De temparatuur schiet werkelijk omhoog. We smeren de kids en onszelf gelijk in want het voelt als een gevaarlijk zonnetje.
Loes en Bram speuren de grond af naar interessante objecten.
		Loes heeft een liefde voor stenen en takken ontwikkeld. Wat is het heerlijk hier. We zien ook vele soorten watervogels verderop. Als we maar iets dichterbij komen vliegen ze al op.
We zitten nog even en nemen een snack en wat te drinken. Dan is het weer hop in de camper op weg naar het volgende meer Lake Pukapi.
		We hadden in Fairlie al gekeken naar rondvluchten boven dit gebied maar vonden het nogal prijzig. Bovendien moest je per sé reserveren en dat zagen we niet zitten. Stel je reserveert voor een moment en dan is het rotweer. We rijden langs de luchthaven van Air safaris en besluiten even te babbelen. Het is super weer voor een rondvlucht...
Er is nog een duits gezin met een kind van 2 dat ook interesse heeft. Ze passen een extra vluchtje in voor ons en dat andere gezin. Het wordt wel een kleiner vliegtuigje maar dat is natuurlijk geen probleem. We duiken de camper nog even in voor een boterham en worden al snel geroepen voor de vlucht.
		Ik heb Bram op schoot en Loes zit naast Aline achter me. Er is uitgelegd waar de nooguitgang is, het zwemvest, etc. Ja, ook bij zo'n klein vliegtuigje is het niet anders dan bij een grotere.
Na wat gepruttel van de motor en een hele klein pre-flight check begint het vliegtuigje te rollen. We taxiën naar de startbaan, keren aan het eind, en nemen de aanloop. Het duurt even en we komen los.
		De piloot geeft de nodige informatie over wat we allemaal zien. Hij verteld dat de kleur van het water het gevolg is van de deeltjes rots die vermalen zijn door de gletsjers. De deeltjes blijven zweven in het water en reflecteren het zonlicht. Het verschil is later ook heel goed te zien als we over Lake Alexandrina vliegen dat gevoed wordt door regenwater en geen gletsjer. Dit meer is donkerblauw van kleur.
De gletsjers in the Southern Alps zijn enorm. Het ijs van de gletsjer is op sommige punten 800m diep of hoog. We vliegen hier over de Godley river. Er zit hier een boer die regelmatig niet weg kan omdat de rivier het onmogelijk maakt om over te steken. De boerderij ligt bij Lilybank station.
		We kruipen de godley river verder omhoog naar de bron. Het is volgens mij niet zo erg om hier boer te zijn. Ze hebben een type schaap, de Merino, dat zo taai is dat ze het in het voorjaar uitzetten (oktober) en in het najaar (april) weer ophalen. Zou je in de tussentijd best wel iets aanvullends kunnen doen in de trand van web developer of zo. De schaapjes redden zich wel.
We komen bij de twee meertjes die als reservoir werken tussen de Godley gletsjer en de Godley river. In deze meertjes is de concentratie van vermalen rotsdeeltjes erg hoog. Het water is bijna melkachtig van kleur.
		We komen dichterbij het hogergelegen massief. Het is mega indrukwekkend en het lijkt zo dichtbij dat je het zou kunnen aanraken. Later horen we van de piloot dat we niet dichter dan 4 kilometer bij de bergen zijn geweest.
Het allerbovenste begin van een gletsjer. De scheuren in het ijs zijn blauwig van kleur.
		Eén van de kleinere puntjes van Mount Cook close up.
Dit is de Franz Josef Glacier of, "Ka Roimata o Hine Hukatere", zoals de Maori hem noemen.
		Als we over het massief kijken zien we dat er aan de westkust toch een heel ander weerbeeld heerst. De westkust ligt direct aan zee en staat bekend om 5 m regen per jaar. Dat wordt alleen maar overtroffen door het zuidelijker gelegen Fiord gebied dat goed is voor 6 meter per jaar.
Gedver, wat een enge kleur blauw toch.
		Hier gaat de Tasman river over in Lake Pukaki.
Zowel Loes als Aline hebben de vlucht overleefd. Vlak voor het eind zijn zowel Loes als Bram in slaap gevallen. De vlucht heeft in totaal iets meer dan een uur in beslag genomen. Alleszins de moeite waard.
		Bram heeft zijn certificaat van deelname in ontvangst genomen. Hij is bijna niet meer van het vliegveld vandaan te krijgen. De vliegtuigjes hebben een enorme aantrekkingskracht op hem.
We zetten onze reis voort naar Lake Pukaki. We hoorden van het duitse gezin waar we mee vlogen dat er een uitstekende plek was om te overnachten onderaan Lake Pukaki. Een kilometer van het visitors center.
		We gaan eerst maar eens naar het visitors center en eten een heerlijk ijsje. Er staat een ijskar op het parkeer terrein.
We rijden terug naar het plekje en kijken eens waar we kunnen staan. Het is nog redelijk vroeg, een uur of 4, en hebben wat moeite met de zon. Wat is het heet ineens. We vinden wel dat we op een mooi plekje staan, maar toch nog een beetje scheef.
		We spelen even in de camper totdat de zon wat aan kracht heeft verloren. We hebben een zak met een soort Lego eerder van wat zwitserse mensen gekregen in Fairlie en dat komt nu goed van pas.
Onze mascotte voor aan de spiegel hadden we nog niet eerder op de foto gezet. Je moet toch wat doen om je tijdelijke huis je eigen te maken.
		We gaan toch maar in de schaduw staan. We fikken gewoon weg op die andere plek. We moeten beetje een heuveltje op maar dan staan we heerlijk.
Een paar andere campers staan wel in de volle zon. Maar het is wel plaatje dat zó uit de brochure van het reisbureau zou kunnen komen.
		Ik raakte wat in gesprek met Kiwi's uit Christchurch. Zij was aan het zwemmen en zei dat het water prima was. Het stof dat in het water steeds aanwezig is is zo fijn dat je er geen last van hebt. Het is alleen wat glad hier en daar.
We nemen ons voor om ook maar te gaan zwemmen. Het ziet er aanlokklijk uit en we verzamelen onze zwemspullen. Wat is het toch een heerlijk uitzicht hier. Mount Cook aan de horizon, wat wil je nog meer.
		Loes en Bram vermaken zich uitstekend in het water. Ik wist niet dat de bus ook in het water kon maar heeft blijkbaar toch ongekende amfibische kwaliteiten.
Wow, wat is dit toch een genot. Dit is echt zo'n ervaring die je heel diep opsnuift en niet meer los laat.
		Nog even op de foto voor Hammie. Hmmm, misschien toch maar over op de Coke lite?
Aline creeërt een heerlijke maaltijd van Butter Chicken een gasvlam. Dat is in ieder geval wat er op het blik stond.
		In Christchurch hebben we voor Brammy een "peace" bus plus aanhanger gekocht voor 2 dollar (1 €). Bram heeft zijn bus al een paar keer laten vallen en er is een gat in de voorkant gekomen. Bram vond het heel toepasselijk om zijn hippy bus uit te rusten met een knots van een joint.
Het was gevoelsmatig een enorm lange dag. We nemen nog wat foto's met statief van Mount Cook zoals deze door de ondergaande zon wordt belicht. We gaan heerlijk slapen met een hele berg ervaringen die we de vorige nacht nog niet konden dromen....