Dag 95 - Hua Hum pas - Bustocht over de Andes


We weten niet wat het is maar als er een verandering gaat komen dan slapen we onrustig. We staan vermoeid op omdat we hier weg gaan en niet weten wat er komen gaat. We moeten ons niet zo druk maken. In ieder geval is het eindelijk droog en we zagen wat kleine stukjes blauwe lucht. Nati belt voor ons een taxi en we nemen afscheid van haar. Als we bij het busstation komen zien we meer blauwe stukken en ook meer van de omgeving. Het is hier echt mooi! Echt niets van meegekregen! Volgens mij moeten we op herhaling hier.We gaan vandaag naar Argentinië en dat is niet heel erg ver van hier.
		We hebben kaartjes voor de bus en alle plekken zijn bezet. We gaan op weg. Op elke mogelijke locatie waar geen huis lijkt te zijn, staan mensen te wachten op de bus. Je snapt gewoon niet waar ze vandaan komen. Er stappen onderweg heel veel mensen in en het is propvol. We zijn blij dat we aan het begin zijn ingestap en dat we een stoelnummer hebben gekregen. Voordat we met boot gaan is bijna iedereen weer weg, zo'n 13 mensen zijn nog in de bus. De rest blijft in Chili, we denken dat deze mensen een hele week ergens werken en in het weekend naar huis gaan.
Inmiddels is het een prachtige dag geworden. Het is fris maar dat is juist heerlijk. Geen wolken en geen regen. Eindelijk kunnen we zien waar we zijn! Het is hier herfst en nu zien we goed alle mooie kleuren van de bomen. Geel, oranje, rood, bruin en groen. Het is zo mooi!
		Hier komt eindelijk een vulkaan in beeld. We wisten dat we er nier ver vandaan waren. Aan het einde van Lago Panguipulli is een mooie vulkaan. We weten nog niet hoe dat er uit ziet maar zoiets als dit dus. Ik denk dat dit vulkaan Choshuenco is.
We zitten nu op Lago Pirehueico, een heel lang en smal meer. Als we hier over zijn is het niet lang meer naar de Argentijnse grens. We vonden dit een goede hoogte om de grens over te gaan. Meer noordelijk is het Andes gebergte erg hoog en de passen ook. Hier is de pas maar op 620 meter.
		De afstand die we hebben afgelegd is niet heel veel maar toch zijn we vrij lang bezig geweest om op dit punt te komen. De kinderen kunnen eindelijk hun benen strekken en ze rennen ook flink. Ze doen de film Cars na; Bram is Bliksem en Loes is King, elke keer een rondje rennen en dan even snel een pitstop. We houden ze goed in de gaten zodat ze niet buiten de baan komen.
Hee hoi wat is dat nou? Bram heeft een hoop lol!
		Er komt damp van het water, misschien heeft het hier ook een week lang geregend en warmt de zon het wel iets op. Het Andes gebergte houdt veel regen tegen. Er komt een depressie van zee vanaf de grote Oceaan en dat is in Chili goed merkbaar. Vlak achter de Andes niet ver van het slechte weer kan het heel mooi weer zijn.
Reflectie van de zon op de boot.
		We zijn er bijna. Eenmaal op de kant parkeert de chauffeur de bus bij een huis. We denken dat hij een pauze neemt en vinden dat raar omdat de boottocht al bijna een uur duurde en de pauze toch wel lang genoeg vonden. Maar na 10 minuten begrijpen we het; hij stopt en er komt een verse chauffeur. We gaan richting Argentijnse grens.
Eerst komen we bij de Chileense grens na zo'n 10 kilometer. We moeten allemaal uitstappen en gaan een kantoor binnen. We krijgen allemaal een stempeltje in ons paspoort en we stappen de bus weer in. Nu rijden we een stuk door Niemandsland. Wij vinden het stuk best breed, wel zo'n 5 kilometer. Wij halen ons stempeltje en gaan in de bus zitten. De bus start weer maar gaat achteruit. We snappen er niks van. We racen terug naar de Chileense grenspost. Iemand had niet de goede stempel en moest terug. De chauffeur baalt echt want hij rijdt stevig door op een smalle onverharde weg.
		Nadat de stempels gezet zijn gaat de slagboom omhoog om Argentinië in te kunnen. Joepie, eindelijk zijn we er! We rijden dwars door National Park Lanin maar de zon staat al wat lager en zien niet heel erg veel. Wel veel mooie bomen hoor. Via veel bochten klimmen we wat door de Andes op een onverharde weg. We schijnen langs Lago Lacar te rijden maar eerlijk gezegd hebben we er niks van gezien. Eenmaal in San Martin de los Andes stappen we uit de bus en moeten we een slaapplaats zoeken. Ik blijf met de kinderen en tassen staan en Erwin gaat op zoek.
We hebben een boekje waar wat adressen in staan. Het is hier laagzeisoen en niet alles is open. Een keer is de deur op slot en 1 keer hoort Erwin dat het gesloten is. Hij loopt bij een ander complex naar binnen en volgens ons waren ze erg blij om klanten te hebben. Erwin haalt ons op, het is heel koud hier, het is niet ver van de busterminal. Het blijkt een heel huisje te zijn met alles er op en eraan voor 30 Euro per nacht. Prima dus. De eigenaresse geeft ons wat kaartjes waar op staat waar we kunnen gaan eten. We duiken gelijk het centrum in en komen uit bij Bamboo.
We laten ons heerlijk verwennen met een BBQ met allemaal verschillende soorten vlees. We zitten te smullen! We drinken lekker wijn, heerlijk hier. Het bevalt ons wel.