Het is zover. Na wat vingeroefeningen in Christchurch gaan we nu echt op pad. We vertrekken eigenlijk veel te laat uit Christchurch. We moeten nog wat routine krijgen met het opruimen van de bedden, plaatsen van de kinderstoeltjes, zorgen dat er niets meer overeind staat dat kan omvallen en alle kastjes op slot? Links schakelen is toch nog verwarrend. Ik zit regelmatig aan het knipperlicht in plaats van de schakelpook. Heeft niet echt het gewenste resultaat. Het zal wel wennen. We hebben nog niet echt goede kaarten en via wat omzwervingen komen we op de goede weg naar het Banks Peninsula. Dit is eigenlijk een geïmplodeerde vulkaan die als een puist uit de zee komt. Is eigenlijk wel goed te zien op een kaart.

Het weer is nog steeds niet om over naar huis te schrijven. Doe het eigenlijk toch nu. We komen langs een meer of baai dat helemaal vol zit met zwarte zwanen. Dit krijgen we niet echt goed op de foto.

We lunchen hier bij Little River. Loes hapt eens flink in één van de broodjes die we hebben klaar gemaakt.

Hatsjoe, nog niet zo hard als z'n vader maar dat moet nog groeien zeker.

In- en uitstappen gaat die kleine rakkers al steeds beter af.

Wegrennen is ook nog steeds een kwaliteit die Bram graag op verkeerde momenten wil laten zien.

Loes heeft een prachtig bloempje voor me geplukt.

Zie je de zwanen? Ik niet want ze zijn hier nèt te ver weg.

We pakken de kortste weg naar Akaroa, grootste dorp op Peninsula Banks. Veel keus was er eigenlijk niet. Het is behoorlijk bergachtig en een prima vuurdoop voor het links rijden met een Camper waarvan je nog geen idee hebt hoe breed ie is. De weg wordt regelematig zo smal dat het maar één baan is en als je buiten de weg komt gelijk in een greppel zit. Erg fijn! Het is regelmatig hopen dat er geen ander verkeer is. Gelukkig is het rustig.

We komen aan in Akaroa. Ik kan mij voorstellen dat het hier lekker kan zijn. Vandaag is dat in ieder geval niet zo. Het is fris maar niet storend. Bij de bowlclub is men lekker bezig. Het lijkt wel een bejaardensport als ik naar de gemiddelde leeftijd kijk.

Hier was iemand erg creatief met een oude fiets.

De huisjes zijn grappig geverfd.

We kopen een brood en nemen alle 4 een ijsje. Zelfs het kleinste ijsje is van een flinke omvang. Bram weet er altijd het beste raad mee.

De kerk in Akaroa.

Artistieke foto van een hek. Misschien wel aardig in zwart/wit als poster?

Aline is, naast Hammie, de filmer onder ons.

De pier van Akaroa. Je leest overal dat er hier veel dolfijnen zijn. Ik heb me scheel getuurd maar heb niets kunnen waarnemen.

Vrij markante boom aan de kade. Deze zit vol met vruchten en moet er dus bloemen geweldig uit hebben gezien.

De vruchtjes/bloemen van de boom.

De dol-fijne pier waar we eerder op waren. 

De crocschuiten van Aline in meisjes roze.

Het stikt hier werkelijk van de bloemen. Iedereen heeft z'n tuin bomvol staan met de meest uiteenlopende soorten bloemen.

De slingerende bergweggetjes schommelen de kinderen in slaap.....

Nu moeten we maar eens een plekje zoeken om te slapen. Via de "summit road" kiezen we voor le bons bay. Eens kijken of dat wat is. We hebben nog niet eerder wild gestaan en dit lijkt ons eigenlijk wel wat. Ik ben ook wel klaar met rijden.

Lekker onder een paar stevige bomen. Nèt achter het duintje is een klein strandje en de baai.

Het strandje en de baai. Heerlijk even alleen voor ons.

Loes op mijn nek en rennen.

Aan het einde van het strandje is een stuk dat bij vloed onder water is. We zien allerlei schelpen en poliepen of iets dergelijks.

Mosselfamilie of iets anders? Niet onze expertise.

Loes en Aline zijn op zoek naar mooie schelpen maar er is niet echt veel bijzonders.

Loes geeft Bram een handje en we gaan via een ieniemini bosje weer terug naar de camper.

Na de wandeling bouwt Aline een heerlijke pasta die er goed in gaat bij ons allemaal. We gaan zeer tevreden slapen. Het is lekker fris hier en de zeelucht maakt ons lekker moe.